บางประเทศไม่ควบคุมกองเรือประมงของตน บังคับให้ประเทศอื่นเข้ามามีส่วนร่วม นักวิจัยคิดว่าการเปลี่ยนค่าใช้จ่ายกลับไปยังรัฐเจ้าของธงอาจบีบบังคับให้พวกเขาต้องปฏิรูปทัศนคติที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่
ต้องใช้เวลา 21 วันก่อนที่หน่วยยามฝั่งของออสเตรเลียจะสามารถติดตามเรือViarsa 1ได้ ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2546 เจ้าหน้าที่จาก Southern Supporterของหน่วยยามฝั่งได้ขอให้ขึ้นเรือที่ปักธงอุรุกวัยเพื่อตรวจสอบว่าลูกเรือไม่ได้ตกปลา Patagonian toothfish ซึ่งเป็นสัตว์คุ้มครอง ลูกเรือหนีไปแทน มุ่งหน้าไปทางใต้จากน่านน้ำของออสเตรเลีย พวกมันเดินทางถึง 400 กิโลเมตรต่อวัน เลาะรอบก้อนน้ำแข็งอันตรายของแอนตาร์กติกาเพื่อพยายามหลบหนีผู้ไล่ตาม พวกเขาล้มเหลว ใน ที่สุด Southern Supporterก็สกัดกั้นเหมืองหินนอกชายฝั่งแอฟริกาใต้ โดยลากเรือViarsa 1ซึ่งมีฟันปลาเกือบ 150 ตันไปยังท่าเรือในเมือง Fremantle ประเทศออสเตรเลีย
อย่างไรก็ตาม จนกระทั่งในปี 2559 ทางการสเปนได้จับกุมสมาชิก 6 คนขององค์กร Vidal Armadores ซึ่งในที่สุดแล้วผู้ที่รับผิดชอบต่อกิจกรรมการทำประมงผิดกฎหมายต้องเผชิญกับความยุติธรรม บริษัทถูกปรับ 17.7 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งเป็นตัวเลขที่ฟังดูมาก จนกระทั่งมีคนพิจารณาว่าทางการออสเตรเลียใช้เงิน 10 ล้านดอลลาร์สหรัฐในการตามล่าเรือลำนี้
วิธีที่บริษัทหลีกเลี่ยงผลกระทบเป็นเวลา 13 ปี เนื่องจากส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากการจัดการระบบทะเบียนขนส่งอย่างช่ำชอง ตามกฎหมายระหว่างประเทศ เรือเดินทะเลทุกลำต้องชักธงของประเทศที่จดทะเบียน และในขณะที่กฎหมายกำหนดให้ประเทศเหล่านี้มีหน้าที่รับผิดชอบในการควบคุมกองเรือของตน แต่หลายประเทศก็หลีกเลี่ยงหน้าที่ของตน ประเทศเหล่านี้เรียกว่าธงของรัฐที่สะดวกมักจะมีกฎเกณฑ์ที่หละหลวมในการกำกับดูแลการทำประมง กฎระเบียบที่หลวม หรือไม่สนใจที่จะติดตามผู้กระทำผิดกฎหมาย ธงของรัฐอำนวยความสะดวกเหล่านี้ยังใช้สิ่งที่เรียกว่า open register ซึ่งเป็นโครงสร้างทางกฎหมายที่อนุญาตให้บริษัทเชลล์เป็นเจ้าของเรือตามกฎหมาย แม้ว่าเรือจะมีความเกี่ยวข้องเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยกับประเทศที่มีปัญหาก็ตาม ด้วยการเปลี่ยนเจ้าของเรือผ่านบริษัทเชลล์หลายแห่ง และจ่ายเงินเพื่อจดทะเบียนเรือในประเทศต่างๆ องค์กรอาชญากรรมที่ไร้ศีลธรรมสามารถหลบเลี่ยงการลงโทษได้ ด้วยเหตุนี้ ก่อนหน้านี้ในชีวิตViarsa 1จึงถูกปักธงที่เบลีซก่อนที่จะถูกจับกุมภายใต้ดวงอาทิตย์และลายแถบของอุรุกวัยในที่สุด
การมีอยู่ของธงของรัฐอำนวยความสะดวกและการลงทะเบียนแบบเปิดช่วยให้สามารถทำการประมงที่ผิดกฎหมายได้ แต่ในรายงานฉบับใหม่เจสสิกา เอช. ฟอร์ด ผู้เชี่ยวชาญด้านการทำประมงผิดกฎหมายที่ Australian Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation และทีมงานจากนานาชาติได้วางโครงร่างที่พวกเขาคิดว่าอาจเป็นกุญแจสำคัญในการยุติปัญหาทันทีและ สำหรับทุกอย่าง. หัวใจสำคัญของแผนคือการให้ประเทศต่าง ๆ มีหนทางในการชดใช้ค่าใช้จ่ายในการบังคับใช้กฎหมายจากรัฐเจ้าของธงเป็นอย่างน้อย
การศึกษาเสนอว่าแทนที่จะใช้เงินหลายล้านเพื่อจับกุมเรือเช่นViarsa 1แล้วพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะระบุเจ้าของเรือผ่านความลับขององค์กร รัฐชายฝั่งควรเรียกร้องค่าชดเชยจากรัฐเจ้าของธงของเรือแทนเนื่องจากความล้มเหลวในการตรวจสอบกองเรือของตน ตามกฎหมายการเดินเรือระหว่างประเทศ ความหวังคือการให้ต้นทุนที่สูงเกินไปในบางครั้งกลับคืนสู่รัฐเจ้าของธง พวกเขาสามารถใช้วิธีหละหลวมในการจับปลาที่ผิดกฎหมายอย่างไม่ประหยัด
ข้อเสนอนี้มีพื้นฐานทางกฎหมายอยู่แล้ว ในปี พ.ศ. 2558 ศาลระหว่างประเทศว่าด้วยกฎหมายทะเลได้ออกความเห็นเชิงปรึกษาว่ารัฐเจ้าของธงจะต้องดำเนินการตรวจสอบสถานะเพื่อป้องกันหรือตำรวจกระทำการประมงผิดกฎหมายในกองเรือของตนภายใต้อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยกฎหมายทะเล (UNCLOS) ดังนั้น รัฐชายฝั่งจึงมีสิทธิฟ้องร้องรัฐเจ้าของธง (สมมติว่าทั้งคู่เป็นผู้ลงนามใน UNCLOS) เมื่อไม่ได้ใช้การตรวจสอบวิเคราะห์สถานะนี้ภายใต้บทบัญญัติข้อตกลงที่ระบุไว้ในส่วนที่ XV ของ UNCLOS ซึ่งเป็นอำนาจที่ยังไม่เคยมีการใช้อย่างน่าทึ่งใน บริบทของการทำประมงผิดกฎหมาย
ฟอร์ดและเพื่อนร่วมงานของเธอหวังว่าความน่ากลัวของการถูกฟ้องร้องโดยรัฐชายฝั่งจะเพียงพอที่จะเป็นแรงจูงใจให้ธงของรัฐอำนวยความสะดวกดำเนินการควบคุมดูแลการลงทะเบียนขนส่งของตนอย่างมีความหมายในที่สุด “หากคุณสามารถปรับปรุงการกำกับดูแลด้านการบริหารของรัฐเจ้าของธงเหล่านี้ และนำความรับผิดทางการเงินกลับคืนสู่พวกเขาได้ นั่นคือความหวังของเราที่จะเป็นวิธีหนึ่งในการปรับปรุงบันทึกการเป็นเจ้าของผลประโยชน์” เธอกล่าว
ในทางกลับกัน การจดทะเบียนที่เข้มงวดมากขึ้นจะช่วยเร่งรัดการดำเนินการทางกฎหมายโดยรัฐชายฝั่งต่อเจ้าของเรือที่จับปลาอย่างผิดกฎหมาย
Vanya Vulperhorst ผู้อำนวยการฝ่ายรณรงค์เพื่อการประมงที่ผิดกฎหมายและความโปร่งใสของยุโรปที่ Oceana ที่ไม่หวังผลกำไรกล่าวว่าข้อเสนอนี้ยินดีต้อนรับและกระตุ้นความคิด อย่างไรก็ตาม Vulperhorst คิดว่าวิธีการนี้อาจให้ผลในเชิงบวกช้า ประการหนึ่ง เรือประมงผิดกฎหมายจะข้ามจากรัฐเจ้าของธงไปยังอีกรัฐหนึ่งได้ค่อนข้างง่าย หากประเทศหนึ่งถูกกดดันทางกฎหมายอย่างมากให้ปฏิรูปทะเบียน ชาวประมงก็จะเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น Vulperhorst กล่าว “วันนี้คือเซนต์วินเซนต์และเกรนาดีนส์ พรุ่งนี้เป็นแคเมอรูน วันต่อมา มันคือจอร์เจีย”
นอกจากนี้ยังมีความเป็นไปได้ที่รัฐเจ้าของธงบางแห่งอาจพิจารณาว่าการจ่ายค่าปรับสำหรับการตกปลาที่ผิดกฎหมายนั้นง่ายกว่าการปฏิรูปทะเบียนของตน การลงทะเบียนแบบเปิดจำนวนมากไม่ได้รวมเฉพาะเรือประมงเท่านั้น แต่รวมถึงเรือบรรทุกสินค้าทุกรายการ ผู้ส่งสินค้าเหล่านี้สนใจอัตราภาษีที่ต่ำของรัฐเจ้าของธงหรือทัศนคติที่หละหลวมต่อการบังคับใช้ความรับผิดชอบทางกฎหมายในกฎหมายการเดินเรือ “สำหรับบาง [ประเทศ] มันเป็นรูปแบบธุรกิจจริงๆ” Vulperhorst กล่าว ค่าปรับหลายล้านดอลลาร์เป็นครั้งคราวอาจเป็นราคาเล็กน้อยที่จะจ่ายสำหรับการดำเนินการต่อไปในฐานะธงของรัฐอำนวยความสะดวก
ธงของรัฐอำนวยความสะดวกอื่น ๆ อาจถูกตีอย่างไม่สมส่วนตามข้อเสนอ ดังที่ฟอร์ดและเพื่อนร่วมงานของเธอระบุไว้ในเอกสาร ประเทศอย่างโตโก ซึ่งก่อนหน้านี้มีกองเรือที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมการประมงที่ผิดกฎหมาย อาจถูกฟ้องร้องซ้ำแล้วซ้ำอีกภายใต้ระบบดังกล่าว ตัวอย่างเช่น ค่าปรับเพียงครั้งเดียวจำนวน 10 ล้านดอลลาร์ จะคิดเป็นครึ่งหนึ่งของมูลค่าเศรษฐกิจของโตโกจากการประมง ซึ่งเป็นผลร้ายแรงสำหรับประเทศที่ประชากรครึ่งหนึ่งอาศัยอยู่ต่ำกว่าเส้นแบ่งความยากจน
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่จะตั้งคำถามว่าประเทศต่างๆ ที่รายล้อมด้วยความยากจนในระดับสูงจะต้องเผชิญกับทางเลือกที่เป็นไปไม่ได้หรือไม่: ใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างกรอบการบริหารใหม่สำหรับการลงทะเบียน หรือละทิ้งการขายธงทั้งหมดและสูญเสียแหล่งที่มาของรายได้แบบพาสซีฟ ฟอร์ดยอมรับว่ายังมีงานอีกมากที่ต้องทำในรายละเอียดก่อนที่ข้อเสนอของหนังสือพิมพ์จะกลายเป็นความจริง
“มีงานหลายปีที่จำเป็นในการค้นหาด้านกฎหมายของสิ่งต่างๆ ด้านนโยบายของสิ่งต่างๆ ด้านการตรวจสอบสถานะข้อมูล” เธอกล่าว ถึงกระนั้นก็ตาม ข้อเสนอนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้นของกรอบการทำงานระหว่างประเทศที่สามารถยุติการระบาดของการทำประมงผิดกฎหมายได้ “คิดว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นของการคดเคี้ยวชิ้นส่วนที่เหลือ”
